Μανιφέστο - Μέρος Πρώτο

Καμιά φορά σκέφτομαι πως αν τα γόνατα ή ο αγκώνας ήταν σεξουαλικά φετίχ όσο διαδεδομένο είναι και το στήθος, θα αναγκαζόμασταν να τα καλύπτουμε -όπως ακριβώς καλύπτουμε το στήθος μας - για να μην σκανδαλίσουμε τους άντρες γύρω μας. Εν μέρει, αν και τραβιγμένο, θα μπορούσαμε να πούμε πως οι γυναίκες στην Ανατολή, που είναι αναγκασμένες να καλύπτονται ολόκληρες, είναι θύματα αυτής της λογικής. Εμείς οι τόσο εξελιγμένοι Δυτικοί, στον πυρήνα μας, δε διαφέρουμε και τόσο από τους Ανατολίτες. Φυσικά μην είμαστε και αχάριστες, μας επιτρέπεται να φοράμε φούστες και κοντομάνικες μπλούζες. Μας επιτρέπεται να φοράμε μέχρι και μαγιό στη παραλία.
Θεωρώ πως η δαιμονοποίηση του γυναικείου σώματος ξεκίνησε με τον Χριστιανισμό. Η Εύα που παρέσυρε τον άντρα στην αμαρτία, απαγορεύεται να πατήσει στο ιερό και σε διάφορα μοναστήρια για να μην ξεσηκώσει τους μοναχούς, για να μη μολύνει τους άγιους τόπους με τις αμαρτίες της. Που ουσιαστικά η μεγαλύτερη αμαρτία της είναι ότι είναι κάβλα και οι μοναχοί, που δεν μπορούν να απαρνηθούν τη φύση τους, την ποθούν.
Για παρόμοιους λόγους οι γυναίκες είναι ντρόπη να κυκλοφορούν ημίγυμνες, γυμνές. Όταν δε φορέσω πάνω μαγιό στη θάλασσα, νιώθω σχεδόν ένοχα που έχω στήθος. Νιώθω ένοχα που είμαι γυναίκα. Νιώθω ένοχα που με κοιτάνε παρέες αγοριών και συζητάνε το αν είμαι 8άρι ή 7άρι. Δαιμονοποιείται το γυναικείο σώμα, ενώ ο μόνος δαίμονας (αν θα έπρεπε να θεωρείται δαίμονας) βρίσκεται στο αντρικό μυαλό. Λογική που μου θυμίζει την εξαιρετική φράση: "Τί φταίει ο βιαστής όταν η άλλη φορούσε τόσο προκλητικά ρούχα;" Τι φταίει εκείνος που δε μπορεί να σταματήσει να αντιμετωπίζει σαν σεξουαλικό αντικείμενο οτιδήποτε θυμίζει τη μαμά του; Οι γυναίκες τιμωρούνται εξαιτίας της αδυναμίας των αντρών. Μολονότι είναι εξοργιστικό, είναι και το μόνο λογικό σε μια πατριαρχική κοινωνία.