Δεν την είχα παρατηρήσει μέχρι που ήρθε αναπάντεχα πολύ κοντά μου.
Τη κοιτούσα να με πλησιάζει. Ένιωθα άβολα επειδή ένιωθε εμφανέστατα βολικά.
Έφτασε τη μούρη της στη μούρη μου και πέταξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου.
Πίεσε το μέτωπό της στο δικό μου, πίεσε τα μάτια της στα δικά μου και μου χαμογέλασε λες και με ήξερε από πάντα.
Μάλλον την ήξερα και γω, γιατί δε φάνηκα να αντιδράω, όπως θα αντιδρούσα αν με αγκάλιαζε ένας ξένος.
Τα μάτια της ήταν διαφανή.
Δυό διαφανές μπάλες νερού με γκλίτερ. Και ενώ θα έπρεπε να με τρομάζουν, τα αγαπούσα.
Το πρόσωπό της καθαρό. Ήμουν τόσο κοντά του που θα έπρεπε να παρατηρούσα και τη κάθε λεπτομέρια της επιδερμίδας της. Κάθε φακίδα, κάθε πόρο, κάθε σημάδι. Τίποτα. Ήταν καθαρό. Λείο και λευκό.
Τα χείλη της χλωμά και αδύνατα. Τα αγαπούσα.
Με κοίταζε να την παρατηρώ υπομονετικά. Με περίμενε να τελειώσω την εξερεύνηση μου, ακίνητη, σαν να μην ήθελε να επιρρεάσει το έργο μου με τις εκφράσεις του προσώπου της.
Ήμασταν εκεί, στη μέση του σταθμού δευτερόλεπτα, ώρες, τέσσερα ηλιόλουστα ανοιξιάτικα πρωινά.
Έσκυψε στο αυτί μου και μου ψιθύρισε σε μια άγνωστη γλώσσα: Πες μου τα μυστικά σου.
No comments:
Post a Comment